Brief aan de koning

Ik schreef voor Le Vif een brief aan de koning in de geest van Jules Destrée. Verbazend hoe actueel hij gebleven is...

Sire,

Mijn ongemakkelijke waarheid is u bekend: er zijn geen Belgen. Er is een Staat, maar de Natie ontbreekt. Vlamingen, Walen, Brusselaars, ze kennen u wel als Koning, maar een democratische publieke ruimte delen ze niet. Ze hebben verschillende politieke partijen, verschillende media, verschillende debatten, verschillende culturen en dus verschillende gevoeligheden. Een verhaal dat de ene warm maakt, laat de andere koud. En er zijn de twee talen, maar dat is nog het minste probleem. Weinigen in Vlaanderen liggen wakker van het Nederlands van de premier, en van hun eigen kennis van het Frans nog minder. Dat laatste betreur ik zeer.

Sire, er is bijgevolg ook geen België-gevoel. En dat maakt het voor deze staat alsmaar moeilijker. Want (en dat is een algemene regel) als een staat met twee volkeren moet bouwen aan gemeenschappelijke voorspoed, dan mag geen van beiden zich tekortgedaan voelen door de andere.

Helaas. Zoals vroeger overwonnen volkeren schattingen betaalden aan de overwinnaars, zo betalen wij vandaag aan de Staat. Om te beginnen betwist niemand dat Vlaanderen meer afdraagt aan de Staat dan het terugkrijgt. Dat is het fundamentele probleem met de belastingdruk. Maar er is nog: Vlaams geld blijkt in Brussel en Wallonië niet te gaan naar beter onderwijs, naar beter sociale voorzieningen of naar efficiënter bestuur. Anders gezegd: solidair zijn? Natuurlijk! Maar waarmee? Waarvoor?

En nog het ergst van al. Deze staat ontneemt ons onze vrijheid. Als men in het Noorden van uw Staat kiest voor wit, maar het Zuiden zegt zwart, dan wordt het ook zwart. Concreet: als de Waalse vakbonden het spoor blokkeren, rijden er ook in Vlaanderen geen treinen. En zo is het haast met alles: de een blokkeert de ander; we staan stil.

De verkiezingen tonen dat de kloof nog nooit zo groot is geweest. Wallonië is verknocht aan de zittende regering, er is amper oppositie. In Vlaanderen heeft ze geen meerderheid. En ja, er zijn ook socialisten in Vlaanderen, en liberalen in Wallonië. Maar net zoals eenden bestaan en zelfs vliegende vissen, is de regel wel dat vissen zwemmen, en vogels vliegen.

En mocht u denken, Sire, dat de hierboven beschreven problemen niet bestaan, of alleen het gevolg zijn van kwaadwillige interpretaties, dan moet ik u bedaard antwoorden en vragen de les te willen leren van Themistocles: “Sla, maar luister.” Anders zal de meest radicale oplossing de enige zijn die overblijft. En dat zou zeer jammer zijn.

Siegfried Bracke