Militantisme in de media

Liever nog de linkse opiniemakers in Vlaanderen dan het anti-Vlaamse militantisme van de Franstalige media, betoogt Siegfried Bracke.

Ik heb het er onlangs nog over gehad met mijn vrienden Bart (x2) en Jeroen. Het was een gesprek dat je moet kaderen in gelukkig vrij zeldzame momenten van lichte wanhoop en/of woede omdat je door de omroep of kranten en tijdschriften de ene keer verkeerd begrepen wordt, of de andere keer heel bewust en zelfs kwaadwillig in de wielen wordt gereden. Op dat soort momenten dus, denk ook ik wel eens: 'Ach, waren onze Vlaamse media toch maar wat minder tegendraads!' Waren ze toch maar zoals aan Franstalige kant: als één man/vrouw mee strijdend voor (wat daar beschouwd wordt als) de goede zaak. Maar, laat dat duidelijk zijn, dat is een vergissing.

Het is juist dat er aan Franstalige kant mediagewijs niemand is die ook maar één keer de andere kant laat horen, of zelfs maar enig begrip toont voor Vlaamse argumenten. Als ik Franstalige kranten lees en ik doe dat dagelijks denk ik soms dat Fox News nog iets kan leren. Militant, het is het zachtste woord voor de algemene Franstalige mentaliteit. Het RTBF-filmpje over de familiale achtergrond van Bart De Wever is er allicht geweldig over, maar het past wel perfect in de algemene sfeer.

En het heeft met meer van doen dan diep onbegrip. De kloof tussen de Belgische democratieën is zo groot dat vrijwel niemand, zelfs niet de zogeheten Walloniëkenners, echt helemaal kan begrijpen hoe de andere kant 'voelt'. Dat onbegrip is er natuurlijk ook, maar er is meer: met niet aflatende ijver voedt de Brusselse pers het vijandbeeld over Vlamingen die als Serviërs-aan-de-Noordzee niets meer of minder aan het voorbereiden zijn dan de meest verschrikkelijke armoede en ellende voor al wie 'Schild en vriend' niet deftig kan uitspreken.

Er staat 'Brusselse' pers omdat die in de haatcampagne uitblinkt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de toon in de Waalse kranten af en toe zachter is. Zie bijvoorbeeld de commentaren over professor Vuye, een Vlaming die al bijna 20 jaar staatsrecht doceert aan de universiteit van Namen. Toen bleek dat er tussen de N-VA en Vuye contacten waren, eiste Le Soir dat de man stante pede zou worden ontslagen. Verraders moeten hangen; academische verdienste of zelfs academische vrijheid, het doet er allemaal niet zoveel toe. De Waalse krant La Meuse signaleerde wel, maar liet de Naamse academische overheid ook zeggen dat ze, net omwille van die academische verdienste en vrijheid, geen probleem zag. Terloops: het valt op dat die Brusselse media op de Franstalige politici zwaarder wegen dan hun Waalse collega's. Le Soir, La Libre, het zijn zogeheten kwaliteitsbladen...

In Vlaanderen is dat dus anders. Daar vind je geen Vlaams militantisme, integendeel zelfs. De opiniemakers bij ons zitten in overgrote meerderheid op één lijn met links. Of wat dan links heet te zijn. Een jaar of twee, drie terug is er trouwens onderzoek geweest naar de politieke overtuiging van journalisten, en het resultaat was nogal duidelijk: 80 procent stemde Groen! of sp.a, 20 procent zat bij andere partijen. Als ik vandaag de commentaren bekijk, dan denk ik niet dat dit intussen veranderd is. Reken daarbij het vergrotingseffect (hét kenmerk van alle media), en je begrijpt de momenten van wanhoop en boosheid waarmee ik ben begonnen.

Toch vind ik de gang van zaken bij ons veruit te verkiezen, ook al is dat voor politici zoals ik geregeld ambetant. Dat is gewoon evenwichtiger, dat past beter in wat ik altijd noem 'het evenwicht der machten'. (Scheiding is in deze een fout woord, en zelfs een fout principe. Maar dat is voor en andere keer.)

Bovendien: stel dat het omgekeerd was. Stel dat de kiezers stemmen zoals de journalisten. Dan hebben we mijns inziens een veel groter probleem. Uitgerekend een van on-evenwicht (der machten). Zoals het vandaag gaat, voel ik mij dus eigenlijk wel gelukkig. Want ook al krijgen Groen! en sp.a 'steun', ze zijn samen goed voor nog geen 20 procent van de stemmen.

Wat overigens nog maar eens bewijst hoe slim de mensen zijn. Ze lezen, luisteren, kijken (meer dan waar ook in Europa), maar doen daarna gewoon wat ze vinden dat ze moeten doen.

Als ik nu niet oplet, word ik nog écht gelukkig.