Vergrijzing of 'vergrijnzing'

Er waren de jongste dagen en weken te veel ‘smakelijke’ incidenten in Kamer en Senaat. De gevolgen zijn er dan ook naar. Alle politici, ook zij die hun werk in alle ernst en met respect voor de kiezer doen, plukken er de vruchten van.

Als je de antipolitiek wil stimuleren en de representatieve democratie een slag toebrengen, moet je dat doen zoals sommige vertegenwoordigers des volks dat doen. Je vindt op die manier zeker weerklank bij hen die tuk zijn op slecht spektakel.

Ik geef drie pijnlijke voorbeelden. Net voor het kerstreces had in de Kamer van Volksvertegenwoordigers een marathondebat van bijna 23 uur plaats. Het debat over het rookverbod, een ernstig onderwerp, kreeg een benevelde waas. Voldoende voor drie bladzijden ‘Bladspiegel’ in het weekblad Knack. Maar ook in het neutrale Belga-verslag stond: “De tussenkomst van sp.a'ster Christine Van Broeckhoven zorgde ook op de sp.a-banken voor de nodige hilariteit”. Er was duidelijk sprake van enige beneveling. ‘Ik ben nog altijd niet zeker of ik blij ben of niet dat ik hier nu sta, maar ik sta hier wel’, was een van de gesmaakte quotes.

Tweede voorbeeld: In de commissie Volksgezondheid van de Kamer verscheen mevrouw Maya Detiège met haar puppy… Ze had geen opvang gevonden voor haar hondje. Blijkbaar was er wel tijd gevonden voor opvang door de media. Een camera stond er al toen mevrouw Detiège met puppy haar intrede deed. Over het belangrijke parlementaire werk in deze commissie is de mediabelangstelling normaal niet zo groot, maar een puppy is wat anders natuurlijk.

En dan is er vanzelfsprekend de cabaretvertoning van minister van Pensioenen Michel Daerden (PS) in de Senaat. Zijn antwoord op een parlementaire vraag, gaat via YouTube de wereld rond. Grote reclame voor het ‘merk België’ zal dat niet zijn. De minister en zijn partijvoorzitter Elio di Rupo zeggen dat hij niet dronken was. De PS omschrijft zijn gedrag als zijn normale stijl en verlegt de banbliksems gewoon naar de N-VA, de vijand nummer één in Francofonia. Als Daerden niet dronken was, dan is het eigenlijk nog erger. Dan geldt zelfs deze slechte verzachtende omstandigheid niet meer voor het gelal.

Wij konden niet anders dan het ontslag eisen van deze minister, die een van de ernstigste problemen in ons land lacherig behandelt. Schrijnend gebrek aan ernst, aan respect voor de instelling en de kiezers. Mijnheer Daerden was niet aan zijn proefstuk toe. Een laatste verwittiging – de gunst die premier Leterme hem verleende – was voor ons niet meer van toepassing.

Op de vraag van Het Nieuwsblad online, ‘Vindt u dat Daerden moet opstappen?’ zei (maandag) 82,5% ja. De reacties van de lezers logen er niet om.

Het is nogal begrijpelijk dat mensen in eerste instantie smakelijk lachen met een “groenboek dat daarna witboek wordt”, of dat “het probleem van de vergrijzing, ondanks opeenvolgende regeringen, onopgelost blijft. Akkoord hé… hahaha, onopgelost blijft…”. Dit was een vertoning die men in de vroege uurtjes aan de toog verwacht, maar niet op het spreekgestoelte van de Senaat.

Maar de vrolijkheid gaat snel over. De vergrijzing moet niet met de ‘vergrijnzing’ van Daerden worden aangepakt. Deze minister, die enkele maanden geleden al met het goede nieuws kwam dat er nog geld voor de pensioenen is … tot 2015, zal de ongerustheid over de toekomst zeker niet wegnemen. Is deze politicus geen lid van een partij die de sociale zekerheid zo hoog in het vaandel voert?

De schade die Daerden aanbrengt is niet gering. Er is veel te zeggen over zin en onzin van sommige instellingen, zoals de Senaat en de provincies, maar zolang men door het volk gemandateerd is, dient men ook respect op te brengen voor wat daar gebeurt én voor de kiezer.

Niet iedereen levert daar trouwens slecht werk. Sommigen presteren in de commissies, anderen doen verdienstelijk wetgevend werk, weer anderen verdiepen zich in bepaalde thema’s en worden terecht experten genoemd. Desondanks heeft de Kamer altijd het laatste woord. Zoals de Kamer het in de Senaat gestemde rookverbod naar de prullenbak verwees, mag men zich terecht vragen stellen bij het nut van de instelling “Senaat” an sich.

Michel Daerden geeft nu voedsel aan zij die – ook in de media – alles weglachen met dezelfde grijns als deze minister van Pensioenen. Dat stemt me niet vrolijk, maar droevig.