Revolution rock

Op maandag 3 januari maakte Steve Stevaert in het Radio 1-programma Touché bekend dat hij samen met SP.A-Vlaams parlementslid Chokri Mahassine een rockfestival met westerse groepen wil organiseren in Havana, Cuba.

Volgens Stevaert kan hij, dankzij zijn 'toegang tot de beslissingmakers in Cuba', een en ander geregeld krijgen. De plannen zijn alvast voorgelegd aan 'het regime' en de Cubaanse minister van Cultuur Abel Prieto Jiménez, 'geen marxist-leninist maar een marxist-lennonist', zou het project genegen zijn. Nog volgens Stevaert is niet de Cubaanse overheid het probleem, maar wel het Amerikaanse embargo. 'Vergeet vooral niet dat het voor heel wat buitenlandse artiesten een sexy idee is: optreden in Havana', aldus Stevaert. En inderdaad, alvast in de betere culturele kringen van ons land werd het project ondertussen enthousiast 'Revolution Rock' gedoopt.

Hiermee wordt een nieuwe paragraaf geschreven in de geschiedenis die begon met het bezoek van Stevaert aan Cuba in 2003, toen hij met alle egards ontvangen werd en uiteindelijk zelfs door Fidel Castro persoonlijk naar de luchthaven werd gebracht. Een jaar later bracht de Cubaanse minister van Buitenlandse Zaken, Felipe Pérez Roque, een tegenbezoek aan Stevaert, die ervoor zou zorgen dat Cuba afgedankte bussen van de Lijn, VDAB-computers, ziekenwagens en zelfs duiveneieren voor de lokale duivenbond ontving.

Ondervraagd door Het Belang van Limburg antwoordde de Cubaanse minister toen ook dat de problemen in zijn land terug te voeren waren tot de Amerikaanse embargopolitiek. Over het onderdrukken van de oppositie stelde hij: 'Dat zijn geen dissidenten, maar criminelen die door de VS betaald worden om het land te destabiliseren.' Een riedel die in linkse kringen nog steeds halvelings herhaald wordt om de dictatuur te verschonen. Tenslotte wil toch niemand vrije verkiezingen in Cuba als die zouden kunnen verlopen zoals die in Nicaragua, waar de Sandinisten geheel onverwacht werden verslagen door de conservatieven?
Dat deze drogredenering intellectueel onhoudbaar is, had kunnen dagen toen Pérez Roque in 2009 zichzelf bij de rangen der criminelen mocht voegen. Onder dwang van Castro moest hij publiekelijk erkennen dat hij de revolutie verraden had en werd hij uit al zijn functies gezet. Maar nee, van de Club Med-versie van de DDR liever geen kwaad woord. Ook al zakte de gemiddelde levensstandaard van de Cubaan onder Castro, worden homo's door El Jefe afgedaan als parasieten en zitten er vele duizenden mensen gevangen in mensonwaardige omstandigheden om hun politieke overtuiging of omdat ze zich uit bittere armoede overgaven aan de welig tierende prostitutie of gokindustrie. Men kan zich niet voorstellen dat de actieve steun aan zo'n regime politiek zou overleven mocht de dictator van rechtse signatuur zijn, maar dit terzijde.

Over de Cubaanse verleiding van Europese, socialistische politici kwamen we onlangs dankzij Wikileaks meer te weten. Op 17 december 2010 publiceerde The New York Times de telexen van de Amerikaanse diplomatieke vertegenwoordiging in Havana naar Washington, vertellende hoe Cuba buitenlandse gasten met veel weerklank ontvangt, weghoudt van de oppositie maar wel uitgebreid de weldaden van het regime toont, hen pampert met pompeuze recepties en diners en ten slotte trakteert op persoonlijke aandacht van een van de Castro-broers.
De West-Europese sociaaldemocraten, sinds het einde van de Koude Oorlog ideologisch op droog zaad, verwarmen zich aan de nostalgie van de revolutie, aan de onbezoedelde idealen van het socialisme, en keren diep onder de indruk weer naar huis. Jonathan Farrar, de hoogste Amerikaanse diplomaat in Havana, zond in november 2009 een telex naar Washington waarin hij eraan toevoegt dat het regime ook commerciële motieven heeft met deze aanpak. De noodlijdende Cubaanse economie is immers op zoek naar buitenlandse deviezen.
De gemakkelijkste manier om die te bekomen is via investeerders in de toeristische sector. Internationale aandacht en erkenning via een rockfestival past misschien mooi in dat plaatje. Wie daarop kritiek uitoefent - mocht er al iemand zijn in de Vlaamse media die zich daartoe geroepen voelt - krijgt wellicht te horen dat we toch ook met China veel zaken doen. Dat is juist en de harde Amerikaanse boycot van Cuba is in die zin inderdaad niet te verantwoorden. Maar zijn er veel relevante mensen die de Chinese dictatuur ook politiek vergoelijken en materieel ondersteunen? Geef mij maar een land waar Neil Young vrijuit harde sociale kritiek mag zingen, en wel onder de bijzonder toepasselijke titel Keep on rocking in the Free World.a