Push-backs moeten einde maken aan mediterraan massagraf

De EU heeft een akkoord gesloten met Turkije om de asielstroom naar Europa in te dijken. Omdat de EU er onvoldoende in slaagt om de Europese buitengrenzen zelf te bewaken, wil Europa dat Turkije het werk voor haar opknapt. In ruil kreeg Turkije van Merkel de belofte dat de gesprekken over een mogelijke EU-toetreding weer zouden worden opgestart. En dat terwijl Europa publiekelijk toegeeft dat Turkije de burgerlijke vrijheden stelselmatig afbouwt. Dit toont aan hoe hypocriet - of beter schizofreen - de EU kan zijn. Europa gooit het liever op een akkoordje met Turkije dan zelf de handen uit de mouwen te steken en de eigen buitengrenzen te bewaken. Nochtans zijn alle elementen aanwezig om zélf te doen wat we vragen van Turkije. Maar de Europese politieke wil ontbreekt.

Eén van de kernelementen van die deal met Turkije zijn de zogenaamde push-backs, waarbij asielzoekers op zee worden onderschept en teruggebracht naar een veilige Turkse haven. Toen onze N-VA-delegatie in het Europees Parlement dat idee in september voorstelde, werd het bijna unaniem weggehoond. "Onmenselijk en onwettelijk", luidde het. Nauwelijks drie maanden later zijn push-backs plots een feit en erkent Europa dat dit een belangrijk instrument is om de instroom te beheersen. Van een opmerkelijke ommezwaai gesproken. 

Hoewel de winter ondertussen Europa heeft bereikt, wagen nog steeds dagelijks honderden asielzoekers zich op de alsmaar woeligere Middellandse Zee. Gedreven door waanbeelden van een gouden Europese toekomst en daarin gesterkt door de lokroep van Merkel. Misdadige mensensmokkelaars duwen hen aan soldenprijzen in hun gammele sloepen, die ze zo ook in hun laagseizoen gevuld krijgen. Cynisme dat tot op de zeebodem zijn afgrijselijke sporen nalaat.

De Middellandse Zee fungeert niet meer als de zuidelijke horizon van de Europese beschaving, maar als een ijskoud massagraf. Volgens cijfers van het VN-vluchtelingenagentschap (UNHCR) verdronken of verdwenen er in 2015 - tot en met augustus - naar schatting al 3500 mensen. Europa bleef echter halsstarrig weigeren om de gevaarlijke oversteek onmogelijk te maken of zelfs maar te ontraden. Tot vorige zondag. Een versterkte Turkse zeemacht zal nu op vraag van de EU onderschepte asielzoekers terugbrengen naar het veilige Turkse vasteland. Ziedaar de Europese praktijk van push-backs die zo niet genoemd mocht worden. 

Perspectief in eigen regio

Maar wat moet er na de push-back gebeuren? De N-VA wil dat deze asielzoekers naar degelijk functionerende vluchtelingenkampen worden gebracht, waar ze asiel kunnen aanvragen. Willen we echter meer asielzoekers in die kampen onderbrengen én hen daar houden, dan moeten wij veel meer bijdragen om er de leefomstandigheden te verbeteren. De EU geeft binnen dat kader drie miljard euro aan UNHCR, waarmee onder meer de bouw van scholen gefinancierd zal worden. Het is immers belangrijk om de vluchtelingenfamilies een perspectief - ook en zelfs bij voorkeur - in eigen regio te bieden.

Hiermee willen we uiteraard niet zeggen dat Turkije en andere buurlanden van Syrië alleen moeten opdraaien voor de opvang van vluchtelingen. Ook Europa heeft daarin een verantwoordelijkheid en heeft al aangegeven dat het die tot op zekere hoogte ook wil opnemen. Zo kunnen Europese landen asielzoekers vrijwillig laten overkomen via het systeem van hervestiging, gekoppeld aan gesloten quota. Maar ook de rest van de wereld moet zijn verantwoordelijkheid opnemen. Hierbij kijken we eerst en vooral ook naar de Arabische olielanden. Het kan niet langer dat sloepjes met Syriërs massaal de gevaarlijke oversteek wagen, terwijl de sjeiks verder leven in hun Golfstaten van ontkenning. Op je buren kan je blijkbaar niet rekenen.

Socialezekerheidsmigratie 

Sommigen doen onze voorstellen af als het laten verdrinken van asielzoekers op zee. Een schandelijke leugen. Vanzelfsprekend willen we dat bootjes onderschept worden en de opvarenden gered. Alleen krijgen zij niet langer automatisch een ticket richting Europa. Wij willen erkende asielzoekers dus wél helpen. Maar daarvoor moeten we het draagvlak bij onze bevolking vergroten. Dat kan door - zoals hierboven geschetst - de behandeling van de asielaanvraag én een veiligheidsscreening uit te voeren aan de buitengrenzen van de Schengenzone. Gecombineerd met een beperking van de illegale instroom en meer mogelijkheden om een eigen integratie- en sociaal beleid te voeren. Een beleid op maat van de ontvangende samenleving én de nieuwkomers. En dat beleid is perfect in lijn met de Conventie van Genève, die staten de verplichting oplegt om mensen tijdelijk te beschermen tegen oorlogsgeweld. De Conventie rept immers met geen woord over de mogelijkheid van 'social welfare shopping', waarbij asielzoekers vrij kunnen emigreren naar het land met de meest genereuze sociale zekerheid.

Overigens heeft de verwerking van de asielaanvraag buiten de Schengenzone een duidelijk voordeel. Schrijnende toestanden - zoals langsheen de Balkanroute en in de 'jungle' van Calais - worden vermeden. Bovendien, economische migranten komen er niet meer in, en kunnen dus na een negatieve beslissing ook niet verdwijnen door een gebrek aan interne grenscontroles. Afgelopen weekend verdwenen zo nog 14.000 asielzoekers in Zweden. Bovendien zullen weinigen het nog wagen in gammele bootjes te stappen en hun leven te riskeren als ze weten dat ze toch teruggestuurd worden. Het volstaat om te verwijzen naar het beleid dat Australië al jaren voert (dat overigens niet voor honderd procent te kopiëren is). Resultaat van het Australische push-backmodel: 0 doden.

Essentieel is dat we de enorme en ongecontroleerde instroom van asielzoekers beperken en opnieuw controle over onze buitengrenzen krijgen. Geen overbodige luxe, gezien de veiligheidsdreiging. Asielzoekers mogen zeker niet allemaal beschouwd worden als terroristen, maar sommige terroristen steken wel samen met asielzoekers de poreuze Europese grenzen over. Dat is een realiteit waar we niet blind voor mogen zijn. Dit aanpakken is overigens in de eerste plaats in het belang van de echte asielzoekers die terecht de terreur in hun land ontvluchten maar er nu opnieuw slachtoffer van worden. De Europese Commissie raamt dat er tegen het einde van 2017 tot drie miljoen asielzoekers zullen zijn aangekomen in Europa. Dat cijfer houdt zelfs geen rekening met mogelijke volgmigratie door gezinshereniging. Enkel structurele maatregelen kunnen die evolutie tegengaan. Met het officieel invoeren van push-backs heeft Europa alvast een belangrijke stap in de goede richting genomen. Wie beweert dat dit juridisch of praktisch onmogelijk zou zijn, heeft alvast niet de realiteit als bondgenoot.