Mag ik even het politiek handelen van N-VA verklaren?

Waarom stapt een partij als de N-VA die opkomt voor confederalisme in een regering die daar met geen woord over rept? Omdat we geen medestanders vonden, zegt Peter De Roover. Maar om dan in een hoekje te zitten mokken, neen, dat is de stijl niet van de partij.

Kristof Calvo, fractieleider van Groen, werd naar eigen zeggen (DS 18 oktober) ‘opstandig’ van mijn tussenkomst tijdens het Kamerdebat vorige week. In het parlement ging hij nog verder en wekte de indruk mij zowaar het recht van spreken te willen ontzeggen. ‘Blijf van het spreekgestoelte af als het is om mensen tegen elkaar op te zetten, alstublieft’, meende hij de grenzen van het vrije politieke debat te moeten afbakenen op basis van zijn taboes.

Stel je voor dat iemand hem zou aanraden van het spreekgestoelte te blijven als hij wil pleiten tegen kernenergie omdat hij daarmee mensen tegen elkaar opzet. Sommigen vinden dat namelijk een goed idee, anderen een dwaas. Het thema splijt de bevolking. Groen daarom van het spreekgestoelte bannen? Onzin natuurlijk.

Dat mijn tussenkomst volgens Calvo mensen tegen elkaar opzet, doet de vraag rijzen of hij wel heeft geluisterd. Vooroordelen zijn des mensen maar ze komen de luistervaardigheid niet ten goede. Nu, alle begrip: het Kamerdebat duurde ruim 30 uur, niemand kan zo lang scherp staan.

Wat ik op dat spreekgestoelte deed, was niet meer of minder dan ons politiek handelen te verklaren. Daar dient een parlement ook voor, als ik mij niet vergis.

Een regeringscoalitie is een bondgenootschap voor de duur van een legislatuur. Over de afspraken in het regeerakkoord zei ik letterlijk: ‘Die zullen wij ook loyaal naleven, afspraak is afspraak’. Maar een regering is geen fusieoperatie van de deelnemende partijen. Dus jawel, de N-VA blijft intussen de N-VA.

Daarbij kan je vragen stellen. Waarom stapt een partij die opkomt voor confederalisme in een regering die daar met geen woord over rept? Waarom aanvaardt een partij die van leer trekt tegen regeringen zonder Vlaamse meerderheid dat deze regering geen Franstalige meerderheid telt?

De politieke communautaire gespletenheid van dit land is bij de jongste verkiezingen weer eens uitdrukkelijk gebleken. Niet alle Vlamingen stemmen hetzelfde, evenmin als alle Walen. Maar de gemiddelde kiezers in noord en zuid liggen erg ver uit elkaar; dat is een feit zolang de democratie bestaat in België. Het is een vaststelling, geen poging om mensen tegen elkaar op te zetten. Elke democratische keuze verdient trouwens respect, wat ik in de Kamer ook expliciet heb gezegd.

Wij hebben daar een oplossing voor (confederalisme) maar vonden geen medestanders om dat uit te voeren. Dan kan je in een hoekje gaan mokken en de rug keren naar het verdere politieke bedrijf of aanvaarden dat het spel tijdens deze regeerperiode volgens de oude regels verloopt en daarvan het beste maken.

In ons model steunt de confederale regering op een meerderheid in noord én zuid. De anderen dwongen ons te spelen binnen de bestaande regels (die wij liever hadden veranderd). Volgens die Belgische spelregels volstaan 76 op 150 zetels, waar die zetels ook behaald werden.

Op een pleintje wordt handbal gespeeld. Als enkele spelers willen overschakelen naar voetbal maar geen meerderheid kunnen overtuigen, kan je hen dan verwijten dat ze toch blijven sporten en de bal tijdens de wedstrijd met de hand beroeren?

De ironie dat de PS en het CDH nu aanklagen dat de confederale logica niet werd gevolgd bij de regeringsvorming, heb ik graag onder de aandacht gebracht. Uilenspiegel, weet je wel.