Het diepe water tussen Kevin en Fatima

Valentijnsdag is voorbehouden aan de geliefden. Maar soms is het water tussen de geliefden veel te diep, zoals voor de koningskinderen uit het middeleeuwse gedicht. Ook voor Romeo en Julia viel er weinig te feesten op Valentijnsdag. De liefde tussen twee mensen botst dikwijls op boze heksen of familievetes.

Als Antwerps districtsburgemeester verbind ik jaarlijks honderden koppels in de echt. Hoe divers onze stad ook is, bijna alle koppels die de stap in de huwelijksboot zetten hebben dezelfde cultureel-religieuze achtergrond. Julia's familie Capulet en Romeo’s Montague-clan konden elkaar niet luchten maar toch kwamen ze elkaar tegen omdat ze dezelfde feesten vierden. In onze grootsteden vieren autochtonen en allochtonen elkaars feesten niet. Jonge mensen komen elkaar tegen op de (hoge)school en op straat, maar dan wel zeer vluchtig. Hun verenigingen zijn zelden divers samengesteld, hun uitgangsleven zeer verschillend. We leven te dikwijls in een feitelijke apartheidssituatie. En als jonge mensen elkaar niet ontmoeten, dan trouwen ze ook niet.

Maar zelfs wanneer de vlam toch overslaat, komt het Romeo-en-Julia-probleem dikwijls roet in het eten strooien. Onlangs vertrouwde een vriendin van Marokkaanse afkomst me toe dat ze een autochtone vriend heeft, maar dat ze haar relatie geheim moet houden omdat haar familie daar absoluut niet mee opgezet zou zijn. (Het is niet uit te sluiten dat hetzelfde geldt voor zijn familie.) Het gaat in dit geval dan nog over een zeer zelfbewuste, geëmancipeerde en succesrijke vrouw die het helemaal maakt in onze samenleving. Maar zelfs zij kan het zich niet veroorloven om vanavond in een restaurant de hand van haar vriend vast te pakken onder het romantische kaarslicht.

Daarom zie ik ze zelden verschijnen op het Antwerpse schone verdiep: de gemengde koppels. Integendeel, ik zie nog steeds meer importbruidjes op het trouwbankje zitten. Dat fenomeen duwt ons in de vicieuze integratiecirkel waarbij een derde generatie eigenlijk gewoon een nieuwe tweede generatie blijft en opnieuw en opnieuw.

Eurostat publiceert cijfers van gemengde huwelijken, maar die zijn moeilijk hanteerbaar omdat het criterium nationaliteit niet voldoet. Eurostat schrijft wel terecht dat het aantal gemengde huwelijken een indicatie vormt voor sociale integratie. Dan moeten we vaststellen dat we te veel in een versplinterd Vlaanderen leven en niet in de gemeenschappelijke samenleving die ons voor ogen staat.

Liefde is uiteraard geen zaak van politici, laat daarover geen misverstanden bestaan. Maar ze zou ook niet mogen afhangen van de goedkeuring van de Montagues of Capulets. Het is alleen een zaak van de betrokken tortelduifjes, in volle vrijheid. De Kevins en Fatima’s die het water wel overbruggen en samen openlijk Valentijn vieren, bouwen mee aan het Vlaanderen waarin we willen wonen.