Het ACW moet zelf haar Arco-coöperanten vergoeden

Dat de auditeur van de Raad van State adviseert de Arco-waarborgregeling te vernietigen, was te verwachten. De manier waarop deze regeling tot stand kwam, is op z'n minst dubieus te noemen. Het is dan ook niet de belastingbetaler, maar het ACW dat haar coöperanten dient te vergoeden voor de geleden schade.

Het advies van de auditeur was zonder twijfel een zware slag voor de zowat 800.000 mensen die hun zuurverdiende spaarcenten investeerden in producten die hen jarenlang verkocht werden als ‘absoluut veilig’. In werkelijkheid werden die spaarcenten binnen de Arco-holding (het ACW) gebruikt als inzet in het grootste casino van Europa: Dexia. Dexia, mee ‘opgericht’ door Arco (in 2001 ging de ACW-bank Bacob op in Dexia) en eveneens mee finaal ten gronde gericht door Arco en haar ‘niet-aflatende honger naar dividenden’, zo stelt het eindrapport van de parlementaire Dexia-commissie.

Bedrogen

Die mensen, die coöperanten, voelen zich nu bedrogen door hun bankier, door de zuil, door het ACW en door al diegenen die steeds bleven volhouden dat hun spaarcenten veilig zaten. Het is dan ook logisch dat we voor een schadevergoeding in de eerste plaats naar het ACW kijken. Wie bedrogen is, moet worden vergoed door wie het bedrog heeft gepleegd. En dus niet door de belastingbetaler.

De chronologie van de feiten heeft haar rechten. De toetreding van Arco tot het depositogarantiefonds is op z'n minst dubieus te noemen. Deze regeling kwam er pas nadat duidelijk was dat Dexia finaal ten onder zou gaan. De Inspectie van Financiën stelde in haar kritische advies aan de regering-Di Rupo al onomwonden dat "dringend een algemeen regime wordt geïnstalleerd om te antwoorden op één specifiek geval, wat niet zonder risico's is". Ook de gouverneur van de Nationale Bank waarschuwde dat moest nagegaan worden of de Arco-regeling wel conform de Europese regels was. Deze waarschuwing had een sterk voorspellende kracht. Want vandaag wordt de geldigheid van de Arco-regeling door de Europese Commissie ten stelligste betwist.

Casinokapitalisme

De rol van het ACW in het Dexia-dossier is deze van een pyromaan die de eigen woning in brand steekt, pas nadien een brandverzekering afsluit, maar zonder verpinken wel de schadeloosstelling op zak wil steken.

Heeft het ACW de nodige middelen om de slachtoffers van haar casino-praktijken te vergoeden? Ja. Het ACW kon dankzij de winstbewijzen in Dexia Bank België(nu Belfius) jarenlang de winsten afromen. Winsten ontstaan natuurlijk ook dankzij de eigen activiteiten van de Arco-holding. Het is dan ook niet meer dan normaal dat de organisatie ook opdraait voor de verliezen. De winsten privatiseren, maar tegelijk de verliezen collectiviseren, is immers een principe waar sociale organisaties als het ACW steeds – en terecht – tegen hebben geprotesteerd.

Al is de structuur van het ACW voor iedere buitenstaander compleet ondoorzichtig, ‘onvermogend’ is het ACW zeker niet. Het ACW beschikt over tal van tegoeden en over heel wat eigen vastgoed, zelfs in belastingparadijzen. Vlak voor de finale val van Dexia werden zelfs de statuten gewijzigd om het mogelijk te maken de NV Auxipar, eigenaar van tal van apotheken en twee groothandels, buiten de vereffening te houden. Waarom zouden die middelen niet kunnen worden aangesproken?

De meerderheidspartijen hebben in de befaamde Dexia-doofpotcommissie het parlement belet de zaak ten gronde uit te spitten. Vandaag blijkt nog maar eens dat verder en diepgaand onderzoek op zijn plaats was en nog steeds is. Want enkel wanneer het ACW de laatste cent op tafel gelegd heeft om de Arco-coöperanten te vergoeden, kunnen we kijken wat de staat nog kan bijpassen om de slachtoffers van het Arco-debacle schadeloos te stellen.

Verontschuldigingen

Tot slot, en het moet me van het hart. Vaak vergeten slachtoffers in dit onverkwikkelijke verhaal zijn de vele duizenden vrijwilligers, die zich dag aan dag onder de vlag van een of andere ACW-vereniging onbaatzuchtig inzetten voor de samenleving.. Voor deze vrijwilligers moet het een ware slag zijn om te moeten vaststellen dat de leiding van hun organisatie actief meedraaide in een carroussel van casinokapitalisme, en dus enkel lippendienst bewees aan wat ze zo lang zelf propageerde.

Tot vandaag blijft het in deze wachten op de verontschuldigingen van het ACW die zeker nu kan bewijzen die sociale organisatie te zijn die het beweert te zijn, op te komen voor de kleine man en ook haar verantwoordelijkheid te nemen. Vlucht het ACW weg van deze verantwoordelijkheid, dan dreigt het ACW alle geloofwaardigheid kwijt te geraken . Niet alleen bij haar onmiddellijke achterban, maar ook bij de belastingbetaler die moet opdraaien voor de door het ACW veroorzaakte schade.

Gisteren, bij mijn mondelinge vraag in de Kamer, kwam minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V) in zijn repliek niet verder dan het voorlezen van het advies van de auditeur van de Raad van State. Vanackere gaf de Arco-gedupeerden niet het minste perspectief om hen te helpen de schade maximaal te laten vergoeden door diegenen die hen bedrogen hebben. Dat dit trieste dossier in de regering-Di Rupo rechtstreeks wordt behandeld door een lid van het politiek comité van het ACW, vindt Vanackere geen probleem. De schaamte voorbij. Ver voorbij.