Eén veiligheids- en politiebeleid voor Brussel

“De Vlamingen moeten nu bij hun standpunt over de eengemaakte politiezone blijven. Indien de Franstaligen niet mee willen, zouden de Vlamingen in de regering nu eens duidelijk moeten zeggen dat er maar bijkomend geld komt op voorwaarde dat die ene politiezone er is. Wie betaalt, bepaalt.”

Deze bewering komt niet van een Vlaams-nationalist, maar wel van Louis Tobback, gewezen minister van Binnenlandse Zaken en huidig burgemeester van Leuven. Bij “Phara” (1 febr.) pleitte die socialist voor een resolute aanpak van de criminaliteit in Brussel. Alle Nederlandstaligen zijn het daarmee eens. Jammer genoeg zien francofonen het lichtjes anders.

Een mislukte overval in Brussel (vlakbij de drukke Nieuwstraat), een achtervolging door het centrum, een vuurgevecht met een kalasjnikov, een neergeschoten agent en tenslotte de arrestatie van de gangsters, bestempelen Freddy Thielemans, burgemeester van Brussel en Philippe Moureaux, burgemeester van Molenbeek als een ‘fait divers’.

Volgens beide heren is dit immers dagelijkse kost in alle steden ter wereld. Waarover maken die Vlamingen zich toch druk? Zij hebben zeker weer een verborgen agenda! Zou dit weer geen truc zijn om het einde van België te bewerkstelligen? Iedereen weet toch dat die Vlamingen allemaal racisten zijn die telkens weer het Vlaams Belang achterna lopen! Als het niet zo triestig was, men zou er warempel om lachen.

Geconfronteerd met die hele reeks ernstige incidenten nam de federale overheid voor een keer niet haar toevlucht tot het aanstellen van een ‘regeringscommissaris’ of een ‘Koninklijk bemiddelaar’. Leterme kondigde aan dat er een nultolerantie-beleid zal gevoerd worden in bepaalde buurten. Voor elk misdrijf - enkel in deze buurten (“quartiers chauds”) - zal de politie een proces-verbaal opmaken.

Blijkbaar worden momenteel heel wat misdrijven niet eens geregistreerd in een PV. Men zwijgt in alle toonaarden over de vraag of die misdrijven ook daadwerkelijk zullen bestraft worden. Het is immers een slechte gewoonte van het parket om nogal wat klachten stelselmatig te seponeren.

Erger nog! Nog vóór de nultolerantie goed en wel werd afgekondigd, stond dit beleid al weer op de helling. Rechters verklaarden dat zij - wegens onderbemanning – niet in staat zijn om bijkomende zittingen te organiseren. Laat staan om veroordelingen uit te spreken.

Aanfluiting van goed bestuur

Nultolerantie is nodig, maar er moeten ook structurele maatregelen getroffen worden. Er zijn meer parketmagistraten nodig. De rechters moeten zich toespitsen op de hoofdstedelijke problemen. De splitsing van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde kan leiden tot de uitbouw van een specifiek gerechtelijk arrondissement Brussel. Dan kunnen de parketmagistraten en rechters de hoofdstedelijke criminaliteit veel beter aanpakken. Er moet tezelfdertijd één veiligheids -en politiebeleid voor Brussel komen. De huidige indeling in zes politiezones vormt een aanfluiting van goed bestuur. Een zonechef uit Brussel verklaarde dat die politiehervorming gebaseerd was … op de samenstelling van de gemeentelijke coalities die in deze politiezone moesten samenwerken.

Ook geografisch zijn die politiezones volkomen inefficiënt. Zo wordt de zone Ukkel/Watermaal/Oudergem in twee gedeeld door het Ter Kamerenbos terwijl de zone Zuid (Anderlecht/Vorst/Sint-Gillis) opgesplitst wordt door de noord-zuid-as. Gevolg: de patrouilles kunnen slechts door enkele doorgangen onder de spoorweg van het ene gedeelte naar het andere gedeelte van de zone geraken. De zone Zuid wordt dan nog overbelast door de aanwezigheid op haar grondgebied van de gevangenissen van Vorst, Sint-Gillis en Berckendael. De mankrachten uit die zone moeten voortdurend bijstand verlenen bij gevangenentransport.

De broeihaarden in Brussel (Kuregem in Anderlecht en de Ribeaucourt-wijk in Sint-Jans-Molenbeek) liggen verspreid over twee afzonderlijke politiezones, respectievelijk Brussel-Zuid en Brussel-West. Geen van die zones kan deze problemen echt aan. Eén Brusselse politiezone zorgt niet alleen voor eenheid in bevel maar laat ook toe de manschappen flexibel in te zetten daar waar de nood het hoogst is. Zo kunnen er extra krachten worden vrijgemaakt voor noodsituaties (rellen, rampen) voor speciale gelegenheden (Europese top, internationale conferenties, enz.). Dit alles belet niet dat er ook wijkgericht gewerkt kan worden met aandacht voor overlast, nachtlawaai.

Kortom: wij hebben alles te winnen bij één centrale leiding bevoegd voor het hele grondgebied van het Brussels Gewest. Die efficiënte en toekomstgerichte visie leeft bij alle Vlaamse partijen.

De vrijwaring van de veiligheid van alle Brusselaars is oneindig veel belangrijker dan het handhaven van overjaarse prerogatieven van burgemeesters die elk over hun eigen pretoriaanse wacht willen blijven beschikken. Tobback heeft gelijk wanneer hij zegt dat die eis voor één politiezone maar moet afgedwongen worden in ruil voor de steeds terugkerende eis van herfinanciering van Brussel. Voor een keer een goede “wafelijzerpolitiek” in het belang van iedereen.