De N-VA staat Europees niet alleen

De dag na 13 juni reisden naar maandelijkse gewoonte alle Europese parlementsleden af naar Straatsburg voor de plenaire vergadering. De resultaten van de verkiezingen in ons land en de N-VA-tsunami waren onderwerp van ongeveer elk gesprek. Velen waren verwonderd, sommigen spraken zich optimistisch uit en anderen zakten moedeloos onderuit. "Le vote N-VA et PS est identitaire et conservateur", liet Daniël Cohn-Bendit ongevraagd weten. Deze Franstalige Duitser of Duitstalige Fransman, gewezen anarchist en mei 68-veteraan, zetelt sinds 1994 in het Europees parlement en is al jaren fractievoorzitter van de Groenen/EVA. Dat de N-VA sinds vorig jaar deel uitmaakt van ‘zijn fractie’ was hem blijkbaar ontgaan. Het zou het begin zijn van een opwindende week.

Sinds de moeilijke en lange regeringsonderhandelingen in de zomer van 2007 zijn veel Europeanen erg geïnteresseerd geraakt in het politieke reilen en zeilen in ons land. Vragen zoals “Leg me BHV eens uit”, “Waarom stellen Vlamingen zich zo defensief op”, “Zijn jullie echt allemaal racisten”, “Waarom zegt Milquet altijd ‘non’”, “Waarom willen jullie het land splitsen” waren de afgelopen jaren schering en inslag. Het is dan ook logisch dat die fantastische overwinning voor de N-VA de tongen losmaakt. Op enkele afgunstige reacties na werd ik zowat overrompeld met felicitaties, niet in het minst van onze zusterpartijen. Een intern debat binnen de eigen fractie rekende efficiënt af met de one-man show van Cohn-Bendit. Hij trachtte zich nog te verdedigen met allerlei citaten uit de Franstalige pers over onze voorzitter, maar niets mocht baten: hij werd door zowat alle Groene collega’s, in het bijzonder door Bart Staes, en uiteraard door de voltallige EVA-groep ferm teruggefloten.

Onze EVA-collega’s in het Europees parlement zijn natuurlijk aangenaam verrast door onze verkiezingsresultaten. Naast een grote vorm van sympathie voor hun jongste lid (N-VA is pas in deze legislatuur toegetreden tot de Europese Vrije Alliantie) beschouwen zij onze overwinning als een belangrijke aanmoediging voor hen, maar ook als een bijzonder signaal.

François Alfonsi, Corsicaans MEP, stelt in een artikel in het Franse dagblad La tribune  (Les Etats de L'Union redoutent les effets de la victoire flamande, 16 juni 2010) dat verschillende Europese staten zich moeten vergewissen van het feit dat volkeren ook binnen de eigen grenzen voor meer autonomie of onafhankelijkheid ijveren. Dit streven blokkeren of het debat omzeilen, zal op termijn ook de Europese Unie schaden. In het opiniestuk La Flandre, nation d'Europe hekelde hij de onjuiste en negatieve berichtgeving in Franse media die traditioneel zeer centralistisch is en bijgevolg het begrip staatloze natie verwerpt. Ook EVA-voorzitter Jill Evans (Wales) liet zich niet onbetuigd. In de Britse krant The Guardian merkte ze helder op dat de Europese Unie zou falen in haar democratische plichten tegenover de burger wanneer zij het verlangen tot hervormingen negeert.

Dat dit verlangen snel groeit, ervaar ik elke dag bij de EVA-collega's. Sinds de toetreding van de N-VA tot de Europese Vrije Alliantie  is onafhankelijkheid geen te mijden woord meer. In het najaar, tijdens het Belgische voorzitterschap, zal de EVA-fractie rond dit thema overigens een symposium organiseren. Deze ontwikkeling is zeker ook te danken aan de inzet van onze kersverse EVA-voorzitter Eric Defoort. Wanneer we kijken naar de politieke realiteit in enkele constitutionele regio's is dat zeker geen overbodige luxe. De Schotse regering, een minderheidsregering onder leiding van Alex Salmond, wil nog altijd  volgend jaar een volksraadpleging organiseren, ook al staat nog net geen meerderheid in het Schotse parlement achter de idee. In tussentijd woedt het maatschappelijke debat over de toekomst van Schotland. In Catalonië werden de afgelopen maanden al talrijke referenda georganiseerd door burgerinitiatieven. De Catalanen konden zich uitspreken voor een "Catalaanse, democratische, pluralistische en sociale staat in de Europese Unie".  Meer dan 30 procent van de stemgerechtigden nam deel en stuurde met een duidelijke "ja"-stem een niet mis te verstane boodschap de wereld in.

Regio's als Galicië, Wales en Corsica evolueren langzaam maar zeker in dezelfde richting. Recente verkiezingen brachten Corsicaanse nationalisten net niet in een regionale regering. Het Galicische verzet tegen de steeds driestere Spaanse inmenging wordt sterker en ook in Wales klinkt de roep om autonomie almaar luider.

Als laatste in de rij kijk ik graag naar Baskenland. Toen ik enkele maanden geleden de Zuid-Afrikaanse mensenrechtenactivist Brian Currin te gast had in het Europees parlement, kon ik niet bedenken welke de gevolgen van zijn engagement zouden zijn. De "Verklaring van Brussel", die ondertekend werd door tal van internationale prominenten, bracht het Baskische vredesproces echt in een stroomversnelling. Afgelopen zondag nam Vlaams parlementslid Matthias Diependaele nog deel aan een zoveelste opmerkelijke politieke gebeurtenis. Onze zusterpartij, Eusko Alkartasuna (EA), sloot een pact met de Abertzale Left (de Baskische nationalistische linkerzijde). Die laatste riep enkele maanden geleden op tot een geweldloze en democratische voortzetting van het vredesproces. Door nu een verdrag af te sluiten met een van de toonaangevende nationalistische partijen in Baskenland, zet het haar woorden ook om in politieke daden. De hoop op een duurzaam staakt-het-vuren van het ETA en een constructieve houding van de Spaanse staat is lang niet meer zo groot geweest.

In het Europees parlement werd vorige maand de Vriendschapsgroep voor het Baskische vredesproces heropgericht. Deze informele lobbygroep brengt parlementsleden uit alle politieke families samen die zich willen inzetten voor het vredesproces in Baskenland. In een volgende stap wil men in regionale en nationale parlementen een internationaal netwerk tot stand brengen. Zowel in het Vlaamse als in het federale parlement zal de N-VA hiervoor initiatief nemen.

Het is duidelijk: de N-VA staat niet alleen in haar gedachtegoed. Meer en meer Europese bondgenoten scharen zich achter ons. Zulks afschilderen als enggeestig, identitair, xenofoob of racistisch is dom, totaal naast de kwestie en pure bangmakerij. De Vlaming heeft dat goed begrepen. Aan ons de taak om dat ook aan Europa duidelijk te maken.