Broeikasgassen: zwart-witbenadering leidt niet tot minder uitstoot

In De Morgen (“Is Joke Schauvliege hypocriet”, 14/12/2011) stelt Kristof Calvo (Groen!) dat de EU haar reductiedoelstelling inzake broeikasgassen moet optrekken van 20 naar 30 procent. De federale Kamer wil dat, de regering-Di Rupo wil dat, Wallonië en Brussel zijn voor, maar Vlaanderen is voorzichtiger. Volgens Calvo - niet altijd vatbaar voor enige vorm van nuance - gijzelt een Vlaamse minderheid een uitgesproken Belgische meerderheid. Het is allemaal de schuld van de V-partijen, de ‘Vlaamse klimaatconservatieven’, die milieubeleid slecht vinden voor onze competitiviteit. Kamerlid Bert Wollants (N-VA) dient Calvo in onderstaande tekst van repliek: de klimaatopwarming is een mondiaal probleem en moet mondiaal worden aangepakt. Het kan niet dat Wallonië en Brussel of de nationale klimaatcommissie het grootste deel van de inspanning op het conto van Vlaanderen zouden laten schrijven.

Kristof Calvo toont zich in De Morgen behoorlijk gepikeerd, niet omdat de klimaattop in Durban tot ontgoochelende resultaten leidde, niet omwille van de reacties van landen na de top die het akkoord verder uitholde, maar omdat een Vlaams minister het aandurft om de top een onvoldoende te geven.

Vreemd dat net Calvo de kritiek van Schauvliege aan het adres van landen die niet voor bindende reducties kiezen onder vuur neemt. Je kan natuurlijk je achterban paaien met termen als 'klimaatconservativo's' en 'curatoren van het klimaatfailliet', maar dichter bij een wereldwijde oplossing brengt ons dat niet.

Dat die wereldwijde aanpak absoluut nodig is, moet toch ook Groen! meer dan ooit beseffen. De EU vertegenwoordigt 14 procent van de emissies aan broeikasgassen. Dat aandeel daalt bovendien nog, door ons degelijk klimaatbeleid en door het ontbreken daarvan in andere landen. We kunnen morgen afspreken dat de EU geen CO2 meer uitstoot, zonder dat we daarmee veel dichter komen bij het beschermen van het klimaat. Integendeel, de gevolgen van de klimaatopwarming zullen dan vooral worden gedragen door die landen die er het minst verantwoordelijk voor zijn. Het klimaatprobleem is bij uitstek een mondiaal probleem, dat alleen mondiaal kan worden opgelost.

De EU en Vlaanderen nemen ondertussen stevig het voortouw. Met een gegarandeerde reductie van 20 procent en een ‘uitgestoken hand’ om 30 procent te realiseren op EU-vlak behoort Vlaanderen tot de klimaatvoortrekkers. We moeten de anderen over de drempel trekken, maar dat doen we niet door de lat overhaast of onhaalbaar hoog te leggen.

Voor Groen! is Vlaanderen een minderheid in het klimaatverhaal. Het is maar hoe je het bekijkt, natuurlijk. De zogenaamde 'klimaatmeerderheid' waar Calvo het over heeft, vraagt van Vlaanderen wel de grootste inspanning inzake uitstootreductie te realiseren. Sterker nog, binnen de nationale klimaatcommissie doen de (volgens Calvo) ‘klimaatprogressieve’ gewesten (waar de groene partijen in vertegenwoordigd zijn) voorstellen om ook in relatieve cijfers het grootste deel van de inspanningen op het conto van Vlaanderen te laten schrijven. Zo weerhield het Brussels Hoofdstedelijk Gewest voorstellen waarbij het de emissies naar 2020 nog zou laten stijgen met 1,2 procent, terwijl het internationaal en intra-Belgisch pleit voor ambitieuzere doelstellingen.

Het is goed dat op alle niveaus de uitstoot verder daalt en de economie vergroent. Maar tegelijk moet Europa vermijden dat onze energie-intensieve industrie naar het buitenland vlucht. Wat winnen we met een koolstofarme economie als in Azië, Canada en de VS net het omgekeerde gebeurt? De emissieproblematiek moet globaal worden aangepakt.

Vlaanderen moet de ambitie hebben om te komen tot een globaal en internationaal akkoord. Het zal zo sneller resultaat boeken dan als het Groen! zou volgen in een ongebreidelde profileringsdrang en een zwart-witverhaal. De N-VA wil de economie best vergroenen, maar niet door de eigen energie-intensieve industrie weg te jagen.